Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanda, Tontiş adında küçük, beyaz bir tavşan yaşarmış. Tontiş, diğer tavşanlar gibi hızlı koşar, havuç yemeye bayılır ve her zaman meraklı gözlerle etrafı izlermiş. Ama Tontiş’in bir özelliği varmış: O, ormandaki en cesur tavşan olduğunu iddia edermiş! Ancak arkadaşları, onun bu cesaretini hiç ciddiye almaz, “Tontiş, sen miniciksin, ne cesareti?” diyerek gülüşürlermiş.

Bir sabah, ormanda tuhaf bir sessizlik varmış. Kuşlar ötmez, sincaplar zıplamaz olmuş. Tontiş, bu durumu merak etmiş ve arkadaşlarına sormuş: “Neler oluyor, neden herkes bu kadar sessiz?” Sincap Sırma, korkuyla fısıldamış: “Ormanın derinliklerinde, Kara Kaya Mağarası’nda bir gölge belirdi. Herkes ondan korkuyor!” Tilki Taki de eklemiş: “Kimse oraya gitmeye cesaret edemiyor. Gölge, ormanın neşesini çalıyormuş!”

Tontiş, kulaklarını dikmiş ve kararlı bir şekilde demiş ki: “Ben o gölgeyi bulacağım ve ormanı kurtaracağım!” Arkadaşları önce gülmüş, ama Tontiş’in gözlerindeki kararlılığı görünce susmuşlar. Tontiş, küçük bir sepetle birkaç havuç almış, su şişesini sırtına bağlamış ve Kara Kaya Mağarası’na doğru yola çıkmış.

Yol boyunca, rüzgâr uğulduyor, dallar çatırdıyormuş. Tontiş’in kalbi pıt pıt atsa da, geri dönmeyi hiç düşünmemiş. Sonunda mağaraya ulaşmış. İçeri girdiğinde, karanlıkta kocaman bir gölge belirmiş. Gölge, derin bir sesle konuşmuş: “Kim cüret etti buraya gelmeye?” Tontiş, titreyen bacaklarına rağmen öne çıkmış: “Ben Tontiş! Ormanımızın neşesini geri istiyorum!”

Gölge bir anda küçülmüş, küçülmüş ve ortaya yaşlı bir kaplumbağa çıkmış! Meğer gölge, Kaplumbağa Koko’nun mağarada uyurken yaptığı yankıymış. Koko, üzgün bir şekilde anlatmış: “Yalnızdım, bu yüzden mağarada şarkı söylüyordum. Ama sesim yankılanınca herkes korktu, kimse yanıma gelmedi.” Tontiş, Koko’nun yalnız olduğunu anlayınca hemen bir fikir bulmuş. “Hadi, ormana dönelim! Senin şarkılarınla hepimiz dans ederiz!”

Tontiş ve Koko, el ele ormana dönmüş. Koko’nun güzel şarkılarıyla orman yeniden canlanmış. Kuşlar ötmeye, sincaplar zıplamaya başlamış. Tontiş’in cesareti sayesinde herkes Koko’yla arkadaş olmuş. O günden sonra, ormanda kimse Tontiş’in cesaretinden şüphe etmemiş ve her akşam Koko’nun şarkılarıyla dans etmişler.