Bir zamanlar, yeşilliklerle dolu bir ormanda Minik Tavşan Pofuduk yaşarmış. Pofuduk’un tüyleri bembeyaz, kulakları pembeymiş. Her sabah uyanır, zıplayarak ormanda dolaşırmış. En sevdiği şey, renkli çiçekleri koklamak ve kelebeklerle oynamakmış.

Bir gün Pofuduk, ormanda yeni bir yol görmüş. Yol, parlak sarı taşlarla kaplıymış. “Bu yol nereye gider?” diye düşünmüş Pofuduk. Merak etmiş, zıp zıp zıplamaya başlamış. Yol boyunca kuşlar şarkı söylüyormuş, ağaçlar sanki ona gülümsüyormuş.

Pofuduk biraz ilerleyince, bir gölün kenarına varmış. Göl mavi mavi parlıyormuş. Suyun üstünde küçük bir kurbağa zıplıyormuş. “Merhaba!” demiş kurbağa. “Ben Kurbi. Sen kimsin?” Pofuduk gülümseyerek, “Ben Pofuduk! Bu yol nereye gidiyor?” diye sormuş. Kurbi, “Bu yol, Sihirli Bahçe’ye gider. Ama dikkat et, orada bir bilmece var!” demiş.

Pofuduk çok heyecanlanmış. “Bilmece mi? Hihihi, ben bilmeceleri severim!” demiş ve yola devam etmiş. Yol boyunca kırmızı elmalar, sarı papatyalar ve mor menekşeler görmüş. Hepsi çok güzelmiş! Biraz daha zıplayınca, kocaman bir kapıya varmış. Kapı, gökkuşağı gibi rengarenkmiş.

Kapının üstünde bir tabela varmış: “Sihirli Bahçe’ye girmek için bilmeceyi çöz!” Pofuduk okumuş ve düşünmeye başlamış. Kapıdan bir ses gelmiş: “Dinle küçük tavşan, bilmecem şu: Gökyüzünde parlar, geceyi aydınlatır. Ne kadar bakarsan bak, ona dokunamazsın. Bu nedir?”

Pofuduk kulaklarını kaşımış. “Hmmm… Gökyüzünde parlayan ne olabilir?” diye düşünmüş. Sonra geceyi hatırlamış. Annesiyle yıldızlara bakarlarmış! “Yıldız!” demiş Pofuduk. Kapı gıcır gıcır açılmış. “Doğru cevap!” demiş ses.

Pofuduk içeri girmiş. Sihirli Bahçe, her yerde parlayan çiçeklerle doluydu. Kelebekler dans ediyor, arılar vızıldıyor, küçük sincaplar zıplıyormuş. Ortada bir masada, kocaman bir havuç pastası duruyormuş. “Bu senin için, Pofuduk!” demiş bir peri. Peri, minik ve kanatları pırıl pırılmış. “Cesur bir tavşansın, bilmeceyi çözdün!” demiş.

Pofuduk pastadan bir lokma almış. “Mmm, bu çok lezzetli!” demiş. Peri gülmüş. “Bu bahçede herkes arkadaş olur. Pastayı arkadaşlarınla paylaşmak ister misin?” Pofuduk hemen “Evet!” demiş. Zıplaya zıplaya geri dönmüş, Kurbi’yi, kuşları ve sincapları çağırmış. Hepsi Sihirli Bahçe’ye gelmiş. Birlikte pastayı yemişler, şarkı söylemişler, dans etmişler.

O günden sonra Pofuduk, her sabah ormana zıplamış. Ama artık yalnız değilmiş. Kurbi, kuşlar ve sincaplarla hep birlikte oynuyorlarmış. Sihirli Bahçe’yi hiç unutmamışlar. Ve her gece yıldızlara bakıp gülümsemişler.